En zifirisinde, karanlık düşlere hapsolmuş, belki de kabullenmişken. Süzülür içeri bir ışık huzmesi, içine, en derinlerine kadar işler seni uyandırmak istermişcesine. Bir umut olmak içindir tüm çırpınış, nefes aldığını hatırlamak, korkusuzca tekrardan açmak için gözlerini. Bulanık olabilir başlarda, karmaşık gelebilir. Biraz ürkek adımlarla nereye gitsem, ne yapsam, ne söylesem düşünceleri dolanırken aklında, tutup ellerini yol gösterir sana. Ve veda edersin, adımını atarken arkanda kalan karanlıklara...