En zifirisinde, karanlık düşlere hapsolmuş, belki de kabullenmişken. Süzülür içeri bir ışık huzmesi, içine, en derinlerine kadar işler seni uyandırmak istermişcesine. Bir umut olmak içindir tüm çırpınış, nefes aldığını hatırlamak, korkusuzca tekrardan açmak için gözlerini. Bulanık olabilir başlarda, karmaşık gelebilir. Biraz ürkek adımlarla nereye gitsem, ne yapsam, ne söylesem düşünceleri dolanırken aklında, tutup ellerini yol gösterir sana. Ve veda edersin, adımını atarken arkanda kalan karanlıklara...

Çocuktum,

Saklı hayalleri olan renkli balonlara sahiptim,

Büyümek için vazgeçmeyi öğrendiğim.

 

En sonunda bana kalan,

İçinde sana ait hayalleri barındıran, 

Bu yüzden büyümekten vazgeçtiğim...

..İsyan..

Söylesene kaç durak noktasından geçtin hayatın? Kaç kez yol değiştirip, kaç kez korkup döndün geri? Kaç dönüm noktası atladın, belki çekindiğinden belki de öyle olması gerektiğinden? Kaç kez bir andan ibaret olan kişilere merhaba diyemediğin için yok oldu hayatından? Kaç kez hoşlandın ve sırf bakışmada kaldın? Doğru insan olmadığını bildiğin için miydi? Hep seçilenlerin en iyisi olduğuna olan inanış ya teselliden ibaretse? Ya yaptığımız seçimler, en azından bir kısmı bizi mutsuz ettiyse? Belki de söylenmesi gereken bir merhaba atlandığı için kaçırıldıysa mutluluklar? Razı mı olunmalı yine de, şükürler mi edilmeli? 

Mutlu olabilmek için değil mi tüm bu çaba? Yaptığın seçimler etmiyorsa mutlu, yine de neden bu kabulleniş? Hayatı öğrenmek mi yaşanılanların karşılığı? Her şeyi bilmek, her şeye sahip olmak, her şeyi görmek mi? Ya da öyle olduğumuzu hissetmek mi? Hatalar yapmak ve düzeltememek, kaçını düzelttik ki yaptığımız hataların? Kaç kez kırdığımız kalbi onardık ya da onarıldık? Tek öğrendiğimiz korku muydu? Güvenmemeli demedik mi insanlara? Güvendikçe düşmedik mi onların tuzaklarına? Ya da her şeyin en iyisine layık olarak görmedik mi kendimizi? Bu muydu yani tüm bu yaşananlardan sonra öğrenmemiz gerekenler? Kendini beğenmişlik ve güvensizlik miydi?

Sıradan, hayatın içinden, herkesin yaşadığı, belki sonu farklı olan..

Anlar kaybetmeye başladı anlamını
Şarkılar yitirdi melodilerini

Filmler hep başrolsüz, kitaplar hep hikayesiz kaldı
Gün doğumunun güzelliği, gecenin huzuru saramadı

Uykusuzluk ilk kez cazip gelmedi
Uykular yaramadı

Durmakla, yol almak aslında aynıydı
Çünkü yoktun, hepsi sensizdi...